25.2.10

Για Τον Δημήτρη


Γράφω για τον Δημήτρη. Βέβαια, δεν έχει απομείνει και κανένας άλλος που να διαβάζει τούτο δω το ιστολόγιο. Όλοι μαζεύονται πια στο facebook. Εκεί μιλάνε, εκεί μαθαίνουν τα νέα των "φίλων" τους, εκεί κανονίζουν τα ραντεβού τους. Αν κάτι δεν είναι στο facebook, τότε ΔΕΝ υπάρχει. Αν δεν είσαι στο facebook, τότε εσύ δεν υπάρχεις. Ναι, είμαι υπερβολικός αλλά και το facebook είναι υπερβολικό. Βρίσκεσαι ξαφνικά με κάτι εκατοντάδες friends που είτε δεν γνωρίζεις καθόλου, είτε γνωρίζεις ελάχιστα, είτε απλά δεν σε νοιάζει. Και πέφτουν βροχή οι αγκαλίτσες, τα φιλάκια, τα ποτά και τα σφηνάκια. Περνάς τον περισσότερο χρόνο απορρίπτοντας προτάσεις για αδιάφορα γκρουπ, φαν-κλαμπς και άλλες σελίδες επειδή κάποιος άλλος νομίζει ότι στέλνοντας αδιακρίτως προσκλήσεις τον κάνει κοινωνικό. Και μετά από μύρια κλικ με το ποντίκι, πρέπει να ελέγξεις τα status όλων αυτών των φίλων, να δείς αν κάποιος χώρισε, παντρεύτηκε, ή πήγε σε τόπο χλοερό (ταξίδι εννοώ), να δεις καμιά δεκαριά άχρηστα βιντεάκια, να να να να να... Ώσπου κάποια στιγμή διαπιστώνεις πόσο άχρηστη και βαρετή είναι όλη αυτή η διαδικασία και πατάς delete account. Τουλάχιστον έτσι έκανα εγώ.
Κάπως έτσι, λοιπόν, απέμεινα με τους πραγματικούς μου φίλους. Πολύ λιγότεροι μεν αλλά αληθινοί, με σάρκα και οστά. Φίλοι που θα συναντήσω για καφέ και φαγητό. Φίλοι που θα μιλήσω στο τηλέφωνο. Φίλοι που θα πάω στο σπίτι τους, θα βγούμε μαζί για χορό ή στον κινηματογράφο, φίλοι που θα τους δω να χαίρονται επειδή αρραβωνιάζονται, φίλοι που θα τους δω να στεναχωριούνται επειδή έχασε η ομάδα τους, φίλοι που θα τους δω να κλαίνε επειδή πέθανε ο πατέρας τους. Φίλοι που θα σε κάνουν να νοιώσεις καλά αλλά και φίλοι που θα σε απογοητεύσουν. Όλοι όμως ζωντανοί, αληθινοί άνθρωποι...
Και αυτοί όμως, δυστυχώς, λιγοστεύουν. Ή μάλλον, για να είμαι ειλικρινής, λιγοστεύουν οι στιγμές που έχεις μαζί τους. Και δεν φταίει το facebook για αυτό, αλλά η ίδια η ζωή. Κάποιοι φεύγουν σε άλλη πόλη, κάποιοι σε άλλη χώρα, κάποιοι απλά χάνονται. Κάποιοι παντρεύονται και κάποιοι συμπεριφέρονται σαν παντρεμένοι. Κάποιοι κλείνονται στο σπίτι τους και κάποιοι κλείνονται στα μπούτια της γυναίκας τους. Όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι, αλλάζουν. Αλλάζουν οι επιθυμίες τους, αλλάζουν τα όνειρά τους, αλλάζουν οι αντοχές τους, αλλάζουν οι φίλοι τους.
......
......
Γράφω για τον Δημήτρη. Αυτός μου το ζήτησε. Φοβάμαι όμως πως τον απογοητεύω. Αλλιώς με θυμάται. Πιο αστείο, πιο ευχάριστο, πιο εύθυμο. Συγγνώμη φίλε μου. Σε είχα πάντως προειδοποιήσει. Όταν είσαι κλεισμένος, μόνος σου σε ένα σπίτι, όταν πηγαίνεις κάθε μέρα από το σπίτι στη δουλειά και από τη δουλειά στο σπίτι, όταν έχεις βαρεθεί τους καφέδες και τις καφετέριες, όταν η καλύτερή σου παρέα είναι ο Superman και ο House, όταν βλέπεις τους φίλους να γίνονται ολοένα και λιγότερο ενδιαφέροντες και περισσότερο συντηρητικοί και προβλέψιμοι, τότε κι εσύ αλλάζεις, βαραίνεις, αποστασιοποιείσαι και απομακρύνεσαι. Μέχρι να χαθείς τελείως... ή να βρεις κάτι άλλο που να σου θυμίσει ότι η ζωή είναι ωραία, είναι γλυκιά, είναι αστεία και διασκεδαστική. Εσύ μάλλον το βρήκες, φίλε μου. Εγώ ακόμα περιμένω...