12.12.12

Οκτώ


   Και που λέτε, χθες εκεί που έβλεπα το "Dragon Fist" με τον Jackie Chan και ενώ πέφτανε σωρηδόν οι μπούφλες, με πιάνει μία νύστα άλλο πράγμα. Και ήταν μόλις 8, ναι οκτώ, το βράδυ. Δηλαδή, τί βράδυ, αργά το απόγευμα το λες. Να'φταιγε η κούραση; Δεν έσκαβα, βέβαια, αλλά ήμουνα έξω για ψώνια με την μητερούλα μου.
   Σκέφτομαι, κάτι το μπες βγες στα μαγαζιά, με το κουβάλημα, το περπάτημα και το απαραίτητο οφθαλμόλουτρο, κάτι το πήγαινε έλα με το αυτοκίνητο, προσπαθώντας να τερματίσω αλώβητος μέσα από ένα τσούρμο επίδοξους Σουμάχερ και ταξιτζήδες, κάτι η ανάδρομος Αφροδίτη σε συνδυασμό με το όργιο Πλούτωνα-Ερμή και κάποιας γριάς πουτάνας με ξυρισμένα πόδια, κάτι η ηλικία μου που έχει ξεπεράσει το γαμησεταολικό όριο των είκοσι εδώ και κάτι χιλιάδες μέρες -5364 για την ακρίβεια-, ε, ίσως αυτό να είναι μία εξήγηση...
   Ίσως πάλι να'φταιγε το γεγονός ότι ζω σαν κότα. Ξυπνάω, δουλεύω, τρώω, χέζω, κοιμάμαι... Και έχει και συνέχεια... Ξυπνάω, δουλεύω, τρώω, χέζω, κοιμάμαι και δεν αντιδρώ... Δεν αντιδρώ σε αυτά που με ενοχλούνε, δεν αντιδρώ σε αυτούς που αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα, δεν αντιδρώ σε εμένα. Διότι ο χειρότερος εχθρός μου είμαι εγώ. Και δεν έχω καν σκύλο να φέρει ισορροπία στη Δύναμη (ούτε φωτόσπαθο έχω αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)... Και έχει και συνέχεια... Ξυπνάω, δουλεύω, τρώω, χέζω, κοιμάμαι, δεν αντιδρώ και δεν πετάω. Διότι έχω φτερά αλλά αρνούμαι να τα χρησιμοποιήσω. Και άντε τα χρησιμοποιώ. Να πάω πού; Δεν έχω ιδέα. Δεν έχω στόχους, δεν έχω φιλοδοξίες δεν έχω κίνητρα (ούτε φωτόσπαθο έχω αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Είμαι κολλημένος στο σημείο Α και δεν υπάρχει κάποιο Β να τραβήξω μια γραμμή, έστω και τεθλασμένη, να πάω εκεί και να μείνω εκεί. Αντίθετα, είμαι σαν τον κύκλο. Είμαι στο Α, περνάω από τα σημεία ν1, ν2, ν3....νω όπου ω τείνει στο άπειρο και καταλήγω ξανά στο Α (αχ, μου άρεσε η γεωμετρία!). Αλλά και στόχο να είχα μάλλον δεν θα έφτανα ποτέ. Διότι για να πετάξεις, δεν αρκεί να έχεις φτερά, πρέπει να έχεις και χώρο να τα απλώσεις, χώρο να τα κουνήσεις, χώρο για να πετάξεις. Όταν ζεις σε μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία, πού να πας; Όταν είσαι αλυσοδεμένος στο πάτωμα πού να πας; Όταν ένα χέρι σε κρατάει κολλημένο στο χώμα σαν μαρμάρινο κώλο από αρχαίο άγαλμα (για λίγους αυτό) πού να πας; Για να πας Αθήνα χρειάζεσαι τουλάχιστον μοτοσυκλέτα. Για να πας στο φεγγάρι χρειάζεσαι τουλάχιστον μια διαστημική κάψουλα. Για να πας σε κάποιον μακρινό γαλαξία σε κάποιο άλλο τεταρτημόριο του σύμπαντος χρειάζεσαι τουλάχιστον το USS Enterprise. Εγώ δεν έχω ούτε μοτοσυκλέτα, ούτε κάψουλα, ούτε το Enterprise (ούτε φωτόσπαθο έχω αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Και κάπως έτσι ξυπνάω με τις κότες, τρώω με τις κότες, δουλεύω με τις κότες, χέζω... μόνος μου -φυσικά- και κοιμάμαι με τις κότες.
  Βέβαια, ίσως να μη φταίει ούτε η κούραση ούτε η κοτοζωή μου. Ίσως να φταίνε τα δύο σάντουιτς που χλαπάκιασα στις 7 μόλις γύρισα στο σπίτι. Και αυτός ο Jackie Chan, πόσα χαστούκια να δώσει για να με κρατήσει ξύπνιο; Mission impossible. Σας αφήνω τώρα γιατί πρέπει να ετοιμαστώ για δουλειά στο κοτέτσι. Καλημέρα σας!

(ΥΓ: πρέπει οπωσδήποτε να πάρω ένα φωτόσπαθο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...)