Όπως λέει χαρακτηριστικά η Nena στο "99 Luftballons"...'Hast Du etwas Zeit fur mich, Dann singe ich ein Lied fur Dich'...
Βέβαια, δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό, αλλά η γερμανική γλώσσα είναι από μόνη της χαρακτηριστική: Στιβαρή, ογκώδης, ολίγον τι βαριά και κάπως άχρωμη (κοινώς αδιάφορη). Κάπως έτσι είναι και το Βερολίνο. Γεμάτο ογκώδη, επιβλητικά κτίσματα, μεγάλους δρόμους και πεζοδρόμους, με μια μουντάδα να κυριαρχεί σε ολόκληρη την πόλη, αφού λείπουν οι εξάρσεις χρώματος που συναντά κανείς σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Τα περισσότερα μνημεία έχουν κυρίως ιστορικό ενδιαφέρον, καθιστώντας έτσι απαραίτητη την συντροφιά ενός οδηγού, αφού ελάχιστα από αυτά είναι ικανά να κεντρίσουν το μάτι ως είναι. Ακόμα και οι κήποι των ανακτόρων στο Potsdamme, αν συγκριθούν με τους κήπους των Βερσαλλιών ή ακόμα και με τις γλάστρες στο μπαλκόνι μου, μοιάζουν με ασπρόμαυρη ταινία γυρισμένη στην έρημο Σαχάρα... και δεν έχω καμμιά γλάστρα στο μπαλκόνι μου!
Η μύτη, από την άλλη, είναι η μόνη που βολιδοσκοπείται συνεχώς από ερεθίσματα, είτε αυτά προέρχονται από wursts είτε από άλλα αλλαντικά εδέσματα. Δεν έχει σημασία πού βρίσκεσαι. Είτε είσαι στα προάστια, είτε στο κέντρο, είτε καβαλάς το τραίνο είτε το μετρό, όπου κι αν είσαι, όποτε κι αν είσαι οι οσμές σε τυλίγουν και σε αγκαλιάζουν τόσο γλυκά και τρυφερά που μπορούν να συγκριθούν μόνο με μια μητέρα που αγκαλιάζει για πρώτη φορά το νεογέννητο παιδί της, λίγο πριν το πνίξει επειδή της κατέστρεψε μια ζωή γεμάτη φρουφρού και αδιάφορο σεξ... Αλλά και ο ζωολογικός κήπος είναι πολύ ωραίος και αξιόλογος με μεγάλη ποικιλία ζώων, από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα, από τα πιο ήμερα έως τα πιο άγρια, από την αράχνη που τσίμπησε τον Πήτερ Πάρκερ μέχρι τον Σίμους, τον άρχοντα των πιθήκων...
Τελικά, σαν ταξίδι, δεν ήταν άσχημο. Η παρέα καλή, το φαγητό καλό, τέσσερις μέρες μακριά από την ψαροκώσταινα, τί άλλο να ζητήσω; (Ένα ακόμα ταξίδι ίσως;...)
Βέβαια, δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό, αλλά η γερμανική γλώσσα είναι από μόνη της χαρακτηριστική: Στιβαρή, ογκώδης, ολίγον τι βαριά και κάπως άχρωμη (κοινώς αδιάφορη). Κάπως έτσι είναι και το Βερολίνο. Γεμάτο ογκώδη, επιβλητικά κτίσματα, μεγάλους δρόμους και πεζοδρόμους, με μια μουντάδα να κυριαρχεί σε ολόκληρη την πόλη, αφού λείπουν οι εξάρσεις χρώματος που συναντά κανείς σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Τα περισσότερα μνημεία έχουν κυρίως ιστορικό ενδιαφέρον, καθιστώντας έτσι απαραίτητη την συντροφιά ενός οδηγού, αφού ελάχιστα από αυτά είναι ικανά να κεντρίσουν το μάτι ως είναι. Ακόμα και οι κήποι των ανακτόρων στο Potsdamme, αν συγκριθούν με τους κήπους των Βερσαλλιών ή ακόμα και με τις γλάστρες στο μπαλκόνι μου, μοιάζουν με ασπρόμαυρη ταινία γυρισμένη στην έρημο Σαχάρα... και δεν έχω καμμιά γλάστρα στο μπαλκόνι μου!
Η μύτη, από την άλλη, είναι η μόνη που βολιδοσκοπείται συνεχώς από ερεθίσματα, είτε αυτά προέρχονται από wursts είτε από άλλα αλλαντικά εδέσματα. Δεν έχει σημασία πού βρίσκεσαι. Είτε είσαι στα προάστια, είτε στο κέντρο, είτε καβαλάς το τραίνο είτε το μετρό, όπου κι αν είσαι, όποτε κι αν είσαι οι οσμές σε τυλίγουν και σε αγκαλιάζουν τόσο γλυκά και τρυφερά που μπορούν να συγκριθούν μόνο με μια μητέρα που αγκαλιάζει για πρώτη φορά το νεογέννητο παιδί της, λίγο πριν το πνίξει επειδή της κατέστρεψε μια ζωή γεμάτη φρουφρού και αδιάφορο σεξ... Αλλά και ο ζωολογικός κήπος είναι πολύ ωραίος και αξιόλογος με μεγάλη ποικιλία ζώων, από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα, από τα πιο ήμερα έως τα πιο άγρια, από την αράχνη που τσίμπησε τον Πήτερ Πάρκερ μέχρι τον Σίμους, τον άρχοντα των πιθήκων...
Τελικά, σαν ταξίδι, δεν ήταν άσχημο. Η παρέα καλή, το φαγητό καλό, τέσσερις μέρες μακριά από την ψαροκώσταινα, τί άλλο να ζητήσω; (Ένα ακόμα ταξίδι ίσως;...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου