2.4.12

Νέα ανάρτηση

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι γυρεύω εδώ. Από το gmail βρέθηκα στο google docs, από κει στο blogger και η γκουγκλική τουρνέ μου κατέληξε στο sfinakia x, δηλαδή αυτό εδώ το ιστολόγιο. Άρχισα να διαβάζω κάποιες από τις αναρτήσεις μου και με έπιασε κάποιο είδος νοσταλγίας, αναμιγμένης με μία δόση συγκίνησης και μία τζούρα αυτολύπησης. Γιατί αυτολύπηση; Επειδή, πάντοτε, αυτό το ιστολόγιο (και τα προηγούμενα αδερφάκια του), θα μου θυμίζουν ότι η ζωή μου, η καθημερινότητά μου, έχουν καταντήσει ρουτίνα, προσφέροντάς μου ελάχιστες πια αφορμές άξιες για μια μπλογκική προσέγγιση, αφού σήμερα αρκεί ένα like, ένα βιντεάκι ή μια σειρά από τυχαίες λέξεις στο facebook, για να εκφραστείς και να το παίξεις στοχαστής...
Κάπως έτσι θυμήθηκα τις πρώτες μου προσπάθειες διαδικτυακής παρουσίας. Θυμήθηκα το geocities και το tripod της lycos, από τις πρώτες και πιο δημοφιλείς σοβαρές πλατφόρμες free web hosting, στις οποίες και ανέβασα τις πρώτες μου ιστοσελίδες. Τις οποίες, βέβαια, έφτιαχνα σε html στην αρχή και έπειτα ενσωμάτωσα και animated gifs, image maps και css. Ήταν μεγάλη η ικανοποίηση που ένοιωθες όταν έβλεπες στον netscape σου να παίρνουν μορφή όλα αυτά που έγραφες με το πληκτρολόγιο στο notepad και τα ανέβαζες στον server μέσω ενός modem 56k με τον χαρακτηριστικό ήχο σύνδεσης. "Welcome to the blub" σε υποδεχόταν μια μεγάλη επιγραφή, εξηγώντας αργότερα ότι το blub προέκυπτε από το bla bla bla. Δικιάς μου επινόησης η λέξη (τρομάρα μου... το the free dictionary περιγράφει το λήμμα blub ως κλαψούρισμα). Περιελάμβανε φωτογραφίες, ενδιαφέροντα links, λεξικό χημικής ορολογίας (το οποίο ποτέ δεν ξεπέρασε ούτε την αρχή) και, από κάποια στιγμή και μετά, τις ιστορικές "σφήνες", οι οποίες σύντομα μετονομάστηκαν σε "σφηνάκια"...
Οι "σφήνες" αρχικά και τα "σφηνάκια" αργότερα, αποτέλεσαν το πιο δημιουργικό κομμάτι της ιστοσελίδας μου. Ήταν ένας χώρος όπου περιέγραφα και εξέταζα, με χιουμοριστική πάντα διάθεση, τα πεπραγμένα της "παρέας", ένας χώρος όπου ασκούσα ελαφρά και άκακη κριτική στα έργα και ημέραι των φίλων μου, ένας χώρος όπου μπορούσα να ρίχνω άφοβα μπηχτές και 'σφήνες' για οτιδήποτε είχα την διάθεση να το κάνω. Μέχρι και message board είχα φτιάξει για να μπορεί όποιος θέλει να σχολιάσει τα γεγραμμένα μου. Τα "σφηνάκια" ήταν, χωρίς αμφιβολία, το πιο αξιόλογο από τα 'παιδιά' μου. Και ήταν επόμενο, βοηθούμενο και από μία ανερχόμενη δικτυακή δύναμη και μόδα, να αποκτήσει την ανεξαρτησία του, να αποκτήσει αυθυπόσταση και να μετατραπεί σε αυτό που ουσιαστικά ήταν από την αρχή. Σε blog...
Εδώ τα πράγματα ήταν πιο απλά. Από την αρχή επέλεξα την πλατφόρμα του blogger και ευτυχώς υπάρχει ακόμα. Το blog μου το ονόμασα -φυσικά- "Σφηνάκια" και ήταν περίπου ότι και ο πρόγονός του αλλά και κάτι παραπάνω. Με το blogger μου δόθηκε η ευκαιρία -και η ευκολία- της δημοσίευσης μεγαλύτερων κειμένων, μέχρι και ιστοριών δικιάς μου επινόησης αλλά βασιζόμενων πάντα σε κάποια προσωπική εμπειρία. Βρήκα το χώρο να εκφραστώ πιο πληθωρικά, πιο χιουμοριστικά, πιο εναλλακτικά και πιο ολοκληρωμένα από ποτέ. Για πολλά από τα κείμενα που έγραψα τότε είμαι υπερήφανος (Νέα εποχή, Το φαινόμενο της πεταλούδας, Δεκαπενταύγουστος, Οι εσωγήινοι, Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία, Κολονοσκόπηση, Τριάντα, Junkie, Μαρία η Κακάσχημη:the after effect, Αλλαγή διάθεσης) και πολλά από αυτά με διασκεδάζουνε ακόμα και τώρα...
Τα ωραία πράγματα όμως δεν κρατάνε πολύ. Κλισέ αλλά αληθινό. Κάτι άλλαζε σιγά σιγά. Οι άνθρωποι 'σοβαρέψανε', αποκτήσαν σταθερή γκόμενα, δουλειά, πρόσωπο. Δεν δεχόντουσαν το ίδιο εύκολα τις 'σφήνες' μου και εγώ έπαψα να είμαι στο απυρόβλητο. Έπρεπε να προσέχω τι γράφω αν ήθελα να παραμείνω φίλος με τους φίλους μου. Δεν μπορούσα πια να γράψω για τον τάδε που γκομένιαζε στο bar ούτε και για τον δείνα που φέρθηκε σκάρτα, ούτε καν για μένα και την καινούρια πεταλούδα που αναστάτωσε την καρδιά μου, αφού τώρα όλα κρίνονται αυστηρά και δεν υπάρχει η διάθεση για 'περασμένα-ξεχασμένα'. Μέχρι και φωτογραφία αναγκάστηκα να κατεβάσω επειδή "δεν ήταν η καλή της πλευρά". Αλλά και οι αφορμές για κάποια φανταστική ιστορία λιγοστεύανε διαρκώς. Ή απλά δεν είχα την ίδια έμπνευση. Οι αναρτήσεις συνεχώς και αραιώνανε, λιγοστεύανε. Το facebook είχε γίνει η κύρια πλατφόρμα επικοινωνίας και τα ερασιτεχνικά, τα φιλικά blogs όπως εμένα και του Τάσου, συνεχώς φθίνανε, χάνανε την επισκεψιμότητά τους αλλά και την χρησιμότητά τους. Κάπως έτσι, κάποια στιγμή, τα Sfinakia μπήκαν στο ψυγείο. Επιχείρησα να κάνω ένα reset με αυτό το blog, τα SfinakiaX, αλλά μάταια. Εννέα αναρτήσεις το 2009, μόλις δύο και με το ζόρι το 2010. Και μετά σιωπή...
Μετά από δύο χρόνια βρέθηκα εδώ ξανά. Και περάσανε από το μυαλό μου όλα αυτά που μόλις σας περιέγραψα. Και ένοιωσα συγκίνηση, περηφάνια και αυτολύπηση. Και κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει στο μενού επιλογών το 'νέα ανάρτηση'. Δεν κατάλαβα πως αλλά ο δείκτης του ποντικιού βρέθηκε ακριβώς από πάνω. Και ο δείκτης του δεξιού μου χεριού, σαν από μόνος του, πάτησε το αριστερό κουμπί κάνοντας 'κλικ'. Και χωρίς ακόμα να έχω καταλάβει τίποτα, μετά από αρκετή ώρα διαπιστώνω ότι έχω γράψει ένα κατεβατό με τον τίτλο "Νέα Ανάρτηση"... Χμ, δεν βλέπω τίποτα το νέο σε αυτό το κείμενο. Η αποτύπωση μιας λογοδιάρροιας και τίποτα άλλο. Άσε που το πιθανότερο είναι να διαβαστεί μόνο από μένα μετά από δύο χρόνια.. "Νέα Ανάρτηση"... Δεν γαμιέται, τουλάχιστον είναι ανάρτηση!


3 σχόλια:

  1. Χεϊ, είμαι κ εγώ εδω,, που το θυμήθηκες;; θα σα διαβάζουμε ακόμα κ αν γράφεις παπαριτσες! Δε φταίειτο φασεμποοκ γ τα μπλόγκ, παντού φθίνουν, απλά δεν εξελίχθηκαν σε κάτι αλλιώτικο, πιο δημιουργικό κ ξεπεράστηκαν,, ουάου πρώτο σχολιο (κ μοναδικό!) Τάσος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έλα λοιπόν να ξεκινήσουμε ξανά μαζί (αυτό ακούστηκε σαν προεκλογική ατάκα κόμματος), Φέρε πίσω το SKG!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πρέπει να ξαναρχίσουμε ο χρόνος δείχνει πως αυτή είναι η καλύτερη μορφή επικοινωνίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή